We voelen ons echt juf!

Onze stageweek begon spannend. Onderweg naar Bersaba vergat onze chauffeur een leerkracht. Hij draaide een rondje om haar op te halen. Op het moment dat hij weg wilde rijden, hoorde we gegil van de leerkrachten in de bus. Enkele secondes later hoorde we een harde knal en begon iedereen door elkaar te roepen. Er was een brommer tegen de bus aangereden. In eerste instantie dachten we dat hij onder de bus lag. Gelukkig zagen we hem opstaan en boze gebaren maken (niks gebroken;) ). Natas en ik waren zo in shock dat we niks konden uitbrengen. Onze directrice stond al buiten de bus en gilde van alles en nog wat. Het was niet de schuld van onze aangeslagen chauffeur, maar van de brommerrijder. Alle brommers rijden hier zo enorm hard. De politie werd gebeld en loste alles snel op. De brommerrijder moest nog even bij de politie blijven. Werd nog een hartig woordje met hem gesproken. Wat een sensatie om kwart over zeven in de ochtend!

Op school aangekomen werd ons gevraagd of we in de tweede klas wilde staan, omdat de leerkracht niet aanwezig was. Natuurlijk wilde wij dat! Wel jammer van mijn voorbereidende werk voor de kleuters. Had een leuke knutselles ontworpen over tulpen. Natas en ik hadden nog niet in deze klas gekeken, dus was het een verrassing wat we zouden aantreffen. In deze klas zitten vijftien kinderen, alleen is het lokaal heel erg klein. Hierdoor is het lastig rondlopen en is alles erg gehorig. We openden de dag en vertelde wat we kwamen doen. Er hing in de klas geen rooster van de week. Uiteraard stond rekenen, taal en lezen op het programma, maar dit is geen vullend programma tot één uur. Op het moment dat we met de rekenles wilde beginnen, kwam de muziekdocent de kinderen halen voor de muziekles. Toppie, konden wij mooi de dag voorbereiden! Na een uur kwamen de kinderen weer terug van de muziekles. Natas vertelde de kinderen wat ze moesten doen voor rekenen. Het was een herhalingsles, dus de kinderen wisten wat ze moesten doen. Als de kinderen klaar zijn met hun werk (hele school) moeten alle kinderen op elkaar wachten, totdat ze met de volgende les beginnen. Het is dus logisch, dat de kinderen zich gaan vervelen en vervelend worden. Oefenmateriaal is gering tot niet aanwezig. Wij hadden van het weekend veel materiaal gemaakt, waaronder ook flitskaarten voor de tafels. Deze kaarten mochten de kinderen komen halen als ze klaar waren. De kinderen werkten erg langzaam, praten veel en deden van alles behalve rekenen. Op het moment dat ze doorkregen, dat de kinderen die klaar waren de flitskaarten kregen was hun interesse gewekt! Het tempo werd opgevoerd en binnen twintig minuten was iedereen klaar, want zij wilde ook de kaartjes:D. De rest van de dag ging goed, alleen moesten de kinderen toch wel aan ons wennen en wij aan hen.

Dinsdagochtend werden we weer gevraagd voor de klas. Prima, dit wilde we wel doen. We waren er al snel uit dat het wel anders moest dan gister, want het was toch onrustig. We maakten duidelijke regels en stelde een beloningssysteem in. Bij de dagopeningen maakte we regels hoe en schreven we wolkje op het bord met daarin 45 minuten. Aan het einde van de ochtend zouden we wat leuks gaan doen, mits er tijd was. Als het niet goed ging, gingen er minuten vanaf. De kinderen hadden al snel door dat het zonde was als er minuten afgingen. De kinderen letten op elkaar en deden aardig goed mee. Ze hadden voldoende minuten gespaard om een leuk spelletje te spelen. We zijn naar buiten gegaan, omdat er simpelweg onvoldoende ruimte was in het lokaal. We zijn naar de beek gegaan waar ook een hutje staat om te kunnen schuilen voor de regen. We speelde schipper mag ik over varen en tik tik wie ben ik. Simpele spelletjes maar de grootste lol hadden we. De kinderen deden leuk mee en genoten zichtbaar. Natas en ik lagen regelmatig in een deuk om de kinderen. Na een dik half uur zijn we terug gegaan naar de klas. Hier las ik de laatste tien minuten een verhaaltje voor van Roodkapje. We vroegen aan de adjunct of we de volgende dag weer voor de klas moesten, want dan konden we wat voorbereiden. De leerkracht zou er waarschijnlijk nog niet zijn, dus graag.

Woensdag wilde we een ander beloningssysteem uitproberen. We schreven 10 minuten in een wolkje. De kinderen konden minuten bijverdienen. Het was leuk om te zien dat de kinderen meteen wisten wat de bedoeling was. Ze waren tot de pauze gemotiveerd en deden er alles aan om extra minuten te verdienen. Af en toe vergaten ze even wat de regels waren, maar werden dan gecorrigeerd door de andere kinderen. Als wij een minuut wilde afhalen riepen ze: ‘nee juf, sssst stil kijk naar de juf!’ Je bent net een toneelstuk aan het opvoeren. Natas en ik waren super op elkaar ingespeeld. We hadden naast de flitskaarten, memmoriekaartjes meegenomen. Dit konden de kinderen doen na hun rekenen en taal. Deze kaarten heeft zo’n inpakt op de kinderen dat sommige hun rekenwerk thuis maken! Ze willen zo graag de kaartjes om de tafels mee te leren:D. De memmoriekaartjes waren ook een succes. De kinderen hebben na hun werk, wat te doen. Ze hoeven niet over te liggen en zijn bezig met oefenmateriaal om hun tafels beter te leren. Een aantal kinderen konden nog niet de tafel van 4, dus een mooie gelegenheid om deze tafel te oefenen. Nadat al het werk af was hadden Natas en ik een leuk knutselwerkje in petto. Aan de hand van het verhaal van Hans en Grietje. Ik las het verhaal voor. De kinderen gingen er lekker voor zitten. Na het verhaal vertelde Natas dat we het huisje van de heks gingen vouwen. Ze vouwde het huisje voor en de kinderen moesten meevouwen. In het begin ging dit erg goed, alleen was de laatste stap net een beetje te moeilijk voor ze. Dus hielpen wij een handje mee. Gelukkig is dit makkelijk te doen met vijftien leerlingen:D. Nadat alle huisjes gevouwen waren moesten ze het op een wit a4tje plakken en mochten ze het huisje met snoep versieren. De kinderen vonden het super. Trots lieten ze ons hun werkjes zien. Aan het einde van de ochtend kregen Natas en ik een dikke knuffel van alle kinderen. Wat een schatjes!

Donderdag stonden we weer voor de groep. Natas had voor haar eigen klas een natuurles voorbereid over insecten. Uit Nederland had ze insectenbakjes meegenomen om daar insecten in te bewaren en te bekijken. Helemaal leuk dus. Na alle verplichte lessen wilde we beginnen aan de natuurles. Uiteraard begon het weer flink te regenen, waardoor we niet naar buiten konden. Gelukkig hadden we het sprookjesboek meegenomen en vertelde ik een verhaal. De kinderen zaten weer aandachtig te luisteren. Na het verhaal was het zo goed als droog, dus konden we beginnen met de natuurles. Van te voren bespraken we met elkaar wat insecten waren en hoe je ze kon herkennen. Dit schreven we op het bord, zodat de kinderen dit later konden gebruiken voor de vragen. Hierna ging de helft van de klas met Natas mee. De andere kinderen bleven bij mij en in de klas. We hadden vragen bedacht die aansloot bij de les. Ik schreef enkele vragen op het bord, zodat de kinderen de vragen over konden schrijven op een blaadje. De kinderen bij Natas waren zo enthousiast gaan zoeken dat ze binnen No time insecten hadden. Rennend kwamen ze de klas binnen om de beestjes aan mij te laten zien. Ow, en ik ben niet zo held met al die beestjes. Ik zei: ‘Goed zo, knap gedaan. Laat maar aan iedereen zien’. De andere kinderen waren nog niet klaar met schrijven en wilde nog niet mee met Natas. Haha.. wat een enthousiastelingen. Heerlijk om te zien. Leuk dat je met zo’n makkelijke les de kinderen helemaal blij kunt maken.

Het was een super leuke week in deze klas en natuurlijk met Natas. We zijn een goed team! Op de momenten dat ik er even doorheen zat of Natas namen we het van elkaar over. Het was best pittig om voor de klas te staan. We zijn nog steeds niet helemaal thuis in dit onderwijssysteem. Toch was het daarom extra leuk en uitdagend om er leuke lessen en dagen van te maken. We hebben geprobeerd er een kleine Nederlandse draai aan te geven. Zoals, verwerkingsmaterialen (flitskaartjes en memoriekaarten), beloningssysteem en de kinderen belonen met goed gedrag d.m.v. spelletjes. Het is natuurlijk niet dat we alles willen veranderen, want daar komen we niet voor. Het is daarin tegen wel leuk om te zien, dat het wel een positieve werking heeft op de kinderen. De kinderen kwamen ons ook regelmatig een dikke knuffel geven, heerlijk om zo een ‘dank je wel’ te ontvangen.

’s Avonds zijn we naar Zus en Zo gegaan om daar lekker te eten en een filmpje te kijken. We kwamen er al snel achter dat de film niet bijzonder was, dus bleven we lekker aan ons tafeltjes zitten. We hadden een leuke avond gehad. Helaas wisten we niet wat ons ’s nachts te wachten stond. Goed, daar begin ik weer….

Rond drie uur werden we allemaal wakker door piepende banden en geschreeuw voor ons huis. Dat we allemaal rechtop in bed zaten. Ik hoorde Eef als snel naar onze kamer lopen, gevolgd door Lins. We durfden niet door het raam te kijken. Klonk niet zo heel gezellig. Alle vier moesten we uiteraard naar het toilet en stonden we in de hal op elkaar te wachten. Ik was als laatste en Eef stond in haar kamer. Op het moment dat ik naar het toilet loopt zegt Eef: ‘Jans, er loopt wat voor je!’ Aaah.. Nee hé! Binnen enkele secondes stond ik naast Natas. Natas meteen het licht aan gedaan en allemaal naar de vloer kijken. Pff gelukkig we zagen niks. Eef zei nog; ‘zal het me wel verbeeld hebben’, gevolgd door natas: ‘Nou, nee hoor kijk maar’. Nee, niet weer een kakkerlak!! Niet nu midden in de nacht! Maar we gaan mooi niet slapen met dat beest op onze gang. Natas en ik hadden geen genaden meer, dus hij moest dood. Allemaal een bus en spuiten. Hij rende de kant op van Lins. Door alle rook van de bussen zagen we hem niet meer. Hij kwam weer terug en rende Lins haar kamer in. Hij had al een aardig laag spray op zich gekregen, dus was al wat versuft. Snel de deuren dicht gedaan, alleen kroop hij net nog door Lins haar deur.. Naja, we wisten waar hij was. We hadden elkaar streng toegesproken om niet in paniek te raken en niet te gillen! Niet weer dezelfde scene als zaterdagnacht, want daar hadden we geen puf voor. Niemand durfde Lins haar kamer in dus ik offerde mezelf op om haar kamer in te gaan. Waar was hij? We zagen hem onder haar bed liggen. Was hij nou dood of niet? Snel op een stoel gaan staan en gespoten. Hij bewoog niet dus ik durfde hem wel weg te vegen met een bezem. Na een paar keer gespoten te hebben was hij toch echt dood. Snel naar beneden gelopen om een sopje te maken, want onze Moeti wordt niet blij met al dat spul op haar mooie vloer. Ik pakte een emmer en deed er schoonmaak in. Op het moment dat ik water wilde pakken zat er een mega kakkerlak op het aanrecht! Nee, kappen nou! We waren al een dik half uur bezig geweest. Niet nog één! Dus voorzichtig dit nieuws bij de meiden gebracht. Wel &%#%$#^&*! Gewapend met bussenspray naar beneden om hem te zoeken. Uiteraard nergens meer te vinden! We hadden een uur gezocht, maar helaas. Wel de hele kamer volgespoten met spray. Hopen dat hij dan vanzelf dood zou gaan. Wat een ramp die beesten zeg. Snel maar meer bussenspray kopen!

Vrijdagochtend konden we gelukkig uitslapen en dat lukte ons weliswaar! Eef kwam rond tien uur onze kamer binnen met het nieuws over Japan. Jeetje, dat was wel even schrikken! Snel de laptop aangedaan om het nieuws daarover te lezen. Wat een vreselijk beelden allemaal. Er is hier weinig nieuws op de televisie, dus proberen we zo veel mogelijk te volgen via internet.

Verder hadden we een lekker rommeldagje gehad. Boodschappen en het huis schoongemaakt. Wel nog met bibbers in onze benen, want overal kunnen die kakkerlakken zitten. ’s Avonds wezen stappen bij La Caff. Veel gezellig mensen en leuke Surinamers ontmoet. Heerlijk avond gehad!

Liefs,
Janneke